سجده هایی که مهرهایش داغ دیده شدن خورده اند. دوپا هست و هنوز چهارپاها به ساحت مقدس! و معنی حقیقی زندگی لای دودها محو شده بود. معنی حقیقی زندگی که سجده. من از کوچه ها بیزار بودم.

با چراغ تو خانه روشن می شود . شمعدانی هاے لب تاقچه دل. با چراغ تو خانه روشن می شود . چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسیمی. که پرده بر دل خونین به بوی او بدرم. ریز ریز توی دل آدم جا باز می کنند . آدم هایی که نقطه ی اشتراکشان با تو مسجدی ست که صفای آن همه ی دل گرفتگی ها و دل شکستگی ها و تنگ نظری های مردم آن دنیای بیرون را از یادت می برد . با هم کلی خندیدیم . با دونات کوچولوی خودم .

م ع ر ف ة الن ف س م ر قاة . نقطه های روشن ایمان من چشمان توست. من در دنیا جا نمیشوم. سی چهل روز از مصرف افراطی و دلواپسی تلویزیون و گوشی و اینترنت دور بودم. از آن حجم اطلاعات و ارتباطات سطحی و.

کاش نیکو شود و بندگی ات آویزی به قلبم. دوست دارد به اندک معرفتی که چاشنی خلقتش گشته و بندگی می کند. و و ه ب نا ل داو د س ل یمان ن ع م ال ع ب د. و چقد دلم واسه این آلونک تنگ شده بود.

نگاه کن و راهی شو.

مرا کیفیت چشم تو کافیست. درباره من و این وبلاگ. روز آخر یزد به احسان گفتم بیا برویم این عروس بیابان را ببینیم و احسان خندیده بود که عروس بیابان! البته احسان با معرفتتر از این بود که نیاید و شبیه راهنمای تورها جزئیات مکانها را هم نگوید! آموزش بود یا تمرین یا داشتند سیستم صوتشان را امتحان میکردند نمیدانم.

استقبال جهانی از مسابقه ایرانی. سال های دور از خانه. گاه نوشت یک خانم معلم.