پاییز پ ر ر نگ! د ل است دیگر. تصمیم گرفتم درباره اصفهان بنویسم. خانواده ی مادری من زمان جنگ مهاجرت میکنن اصفهان و اونجا موندگار میشن. همین شد که من از بچگی خیلی زیاد با اصفهان و اصفهانی ها در ارتباط بودم.

دیشب بین خودم و شما آقای من شباهت پیدا کردم! هر دو تنهاییم. هر دو هر شب برای هم دعا می کنیم. من برای ظهور شما و شما برای اصلاح من. و این آغاز راه عشق است. من هی میام از اشتباهات زندگیم درس بگیرم. به خودم بد کنم! این روزا شرایط برای بد شدن زیاده! مخصوصا برا آدمی که از خوبی کردن خیری ندیده! همون که همیشه هوامو داره! براش بندگی نکردم.

شب تاریک و تنگستان و مو مست. قدح از دست مو افتاد و نشکست. نگهدارنده ش نیکو نگه داشت. گرنه صد قدح نافتاده بشکست. یه زمانی برای رسیدن به ارزوهات باید با پاهاتم دعا کنی. میخوام امسال اعلاوه بر دستام. ذهنم با پاهامم دعا کنم و تلاش کنم. یادم نمیاد اخرین باری که نوشتم کی بوده. از حرفایی که بم زده میشد.

خیلی جالبه که تو توییتر یه تم بی خدایی و کافری و از این چیزا وجود داره. تو بیان که اکثرا مسلمون و با دین و ایمونن و منتظر. تو فیسبوک چون زیاد نمیرم خبرشونو ندارم. ولی شما فکر کنید مقدمه است.

چقد دلم برای استاد و اون روزا تنگ شده.