این دستبندها در موزه و مرکز فرهنگی دانشگاه ملی بومیان آمریکا در هسکل نگهداری میشوند.

روزانه های یک تریکو تیلو مانیایا. میخواهم باز از خودم بنویسیم. دیروز ساعت حدود 8 شب داداش جانمان رفت. اندازه دفعه قبل اندوهگین نشدم. اما انگار چیزی در درون قلبم فشرده میشه. روزم را با بسم اله شروع میکنم. هنوز از رختخواب بیرون نیومدم که صدای تلفن و لبخندای گنده. پس نمیخوام از اون چیزهایی که امروز همه دارن حرف میزنن حرف بزنم. اینجا جایی هست برای نفس کشیدن های ذهنم. برای لبخند زدن های بی دغدغه. برای گفتنها و شنیده شدنهای بی قضاوت.

اونوقت دیگه چیزی برات نمی مونه. اینه که اول خودم میرم. دور دنیا با شعر 29.

سرزمین عجایبی است در ذهن خالی من . N در نقش عکاس باشی. بلیط قطار ساعت ۴ بعد از ظهر و. کتاب جیبی او را به آتش کشیده بود. بعد رژش را محکم تر روی لب هایش کشیده بود. لبخندش را دلنشین تر کرده بود. و قهوه را آن مدلی که او دوست داشت درست کرده بود.

از عشق بگو با من. من دست نخواهم برد الا به سر زلفت. راهی ست راه عشق که هیچش کناره نیست. بی مهر رخت روز مرا نور نماندست. نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو. زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم. بهار آمد گل و نسرین نیاورد. مریز دانه که ما خود اسیر دام تو ایم. کنار توست اگر غم را کناری هست و پایانی.