به تازگی کشف کرده بودم که معادلات ساخته ذهن انسان هاییست که به معجزه اعتقادی ندارند. انسانهایی که تمام زندگیشان خلاصه میشد در یکسری کارهای روزانه و تکراری که سلسله حوادثی از ابتدای تولد تا انتهای حضورشان را بهم وصل میکرد. تقریبا باورم شده بود که دیوانه ام. آری من دیوانه شده بودم. به همین خاطر ریاضیات را کنار گذاشته و شاعری را پیشه کردم.

زندگى به روایت دخترک شهریورى. ا رتباط با د خترک. این متن بدآموزی دارد! این رسم باغبانی نیست. کسی باید زشتی های آدم را بلد باشد دوست داشته باشد. پیاله ای از جنس رنگ.

چیزهایی که فکرم را مشغول می کند. نمیفهمم چرا همه دنبالش هستن. بنابراین همه چیز براشون جدیده و تکراری نمیشه. من که از خواندن هردویشان لذت بردم.

قاتل شاخ و دم ندارد! خفه میشوند. اصلا خودم انگار که آنها را خفه کرده باشم. شاید یک طناب قرمز دور گردن همهشان انداخته باشم. خب راستش این اصلا به نظر من اتفاق عجیبی نیست آدم ها همه یک روزی قاتل میشوند. شاید یکی در ده سالگی و یکی دیگر در صد سالگی.