Wiecie, co jest najlepsze w granicach? Ja wolę je przekraczać. Lubię się umartwiać, lubię jak mnie boli. Lubię stawiać się w sytuacji, z której nie ma powrotu, bo wtedy się hartuję. To nie jest proste, bo nikt nie lubi, jak jest nam źle i niewygodnie. Może sobie biegać na czilku pięciu kilometrów, ale czemu nie spróbujesz dziesięciu? Czemu nie poświęcisz kilku godzin więcej w pracy, żeby osiągnąć jakiś próg? .

Każdy z nas ma jakieś marzenie. Czy wystarczy pomarzyć, żeby coś stało się rzeczywiste? Spróbuję dziś przedstawić swój punkt widzenia. Kiedy miałam siedem lat i jedenaście mięsięcy wyjechałam na wakacje z dziećmi innych górników na kolonię zorganizowaną przez kopalnię Nowa Ruda.

Zaraz po wykładach pojechała do swojego mieszkania i przebrała się w bardziej praktyczne ubrania po czym chwyciła za plecak przygotowany poprzedniego dnia i oficjalnie wyjechała do SPA. Wzięła tylko torebkę, do której schowała sznurek i taśmę. Jak dobrze, że pana widzę. Jej wzrok zatrzymał się na krótką chwile na monitorze, a potem wróciła spojrzeniem na twarz recepcjonisty. Dobrze, nie ma problemu.