Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają. I muszą się spotkać aby się ominąć. Bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze. Piszą do siebie listy gorące i zimne. Rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty. By nie wiedzieć do końca czemu tak się stało. Są inni co się nawet po ciemku odnajdą. Lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać. Tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął. Byliby doskonali lecz wad im zabrakło. Bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej. Niektórzy umierają-to znaczy już wiedzą.