Czułam się jak w filmie, a najdziwniejsze było to, że czułam się dobrze. Podobało mi się sposób w jaki się skradałam, to jak sprawdzałam czy nikt się nie czai za rogiem. Czułam siłę i moc, jakiej nie czułam chroniąc się za plecami Nathana. W końcu miałam kontrolę nad sobą i nad sytuacją. Czy może jest gdzieś, w którymś z tych pokoi? Kiedy jego zęby coraz bardziej zbliżały się w kierunku mojej twarzy zobaczyłam, jak w zwolnionym tempi.

Krzyknął, a wokół niego rozeszło się echo. Nie możliwe żeby jej nie było, w końcu dochodziła pierwsza w nocy, a ona nigdy nie wracała późno. Rozejrzał się, aż w pewnym momencie jego oczy dojrzały jakiś kształt na kanapie. Na ten widok jego serca załomotało, a on sam ruszył w tym kierunku. Hermiono przepraszam za to co wtedy powiedziałem, ja naprawdę wszystko napraw. - urwał w połowie dania bo zauważył jej rękę leżącą na stoliku obok. Wokół niej tworzyła się kałuża krwi.

Rozległ się donośny, męski głos, dochodzący z góry. Oboje spojrzeli w tamtym kierunku. Chłopak poczuł nagły przypływ adrenaliny, gdy zorientował się, że z okna spogląda na nich sam dyrektor. O twarzy jeszcze bardziej czerwonej niż jego krwista koszula wyglądał prześmiesznie, choć ich sytuacja nie zachęcała do pogody ducha. Tak, panie dyrektorze? Odkrzyknął Aleks ile sił w płucach. NATYCHMIAST ZGAŚ TEGO PAPIEROSA! Ależ panie dyrektorze, to nie jest papieros! .