Wyjdę z domu o świcie,. Że nawet się nie zbudzicie. I będę wędrować po świecie,. I nigdy mnie nie znajdziecie. I nie wezmę ze sobą nikogo,. Tylko tego małego chłopaka,. Co wczoraj na schodach płakał. I bał się wrócić do domu,. I jeszcze weźmiemy ze sobą. Co miauczy zmarznięty na progu. I każdy odpycha go nogą,. I nie chce go wpuścić do środka. I będziemy tak szli i szli. Drogami, lasami, polami,.

Sąsiadki i gitara z puszki po oleju! Jak magnes - przyciąga i odpycha. Jak wulkan - wybucha bez ostrzeżenia. Płacze - bo każda łza przynosi ukojenie. Inness o W końcu jest lepiej! Mimo tej okropnej pogody. O W końcu jest lepiej! Mimo tej okropnej pogody. Inness o Kolejny bunt w przedszkolu, napięte stosunki i wieczorna hiszpańska kolacja.

Facet jest jak autobus, nie ten, to następny, nie ma powodu, żeby się błaźnić. Jest dobrze, gdy trafi się na przyzwoitego mężczyznę.