się już w głowie nie zmieściło. Z listów do samej siebie. Powiedz mi, skąd to ospałe spojrzenie i wyjątkowa nieprzystępność? To, co powinno Cię zniechęcić, tylko Cię motywuje. A to, co powinno przejść bez echa, sprawia, że nie jesteś w stanie się otrząsnąć. Skąd ta odwrotna wrażliwość? Ja doskonale rozumiem, że próbujesz się w nią wpasować na nowo, ale czemu ubierasz ją na lewą stronę? Dlaczego z błahostek robisz priorytet, a faktyczne priorytety zamiatasz pod dywan? Do I wanna know? .