به شخصه اهل آهنگ های سنتی نیستم. یعنی آنقدر آدم بی صبر و حوصله ای هستم که نمی توانم آن چند دقیقه ابتدایی اکثر آهنگ های سنتی را تحمل کنم تا بلکه خواننده بخواند. اما این یکی فرق می کرد. از آن آهنگ های طولانی ابتدایی خبری نبود و یک راست رفت سر اصل مطلب! هرگز آن شب را از یاد نمی برم که می خواستم با شنیدن این آهنگ بخوابم اما هر قدر که آهنگ بیشتر پیش می رفت من هشیار و هشیار تر می شدم. شما را دعوت می کنم به این هوشیاری! سیه گیسو سالار عقیلی.

این صدای خنده ی کاغذها از ا تاق من است. من با نقاشی هایم ف رفره میسازم. بیش از صبر درمانیش نیست. رنگمو شانه کنم و برای خودم کلی ذوق کنم که چقدر رنگه موهایم را دوست دارم. حوصله اش در من نیست. بزنم و به خیال اینکه زیباترینم کلی به خودم ب بالم.

من ان کالام را دریا فرو برده. گله ام را گرگها خورده. من ان اواره ی این دشت بی فرسنگ. ولی گویا دگر این بینوا شهزاده باید دخمه ای جوید. دریغا دخمه ای درخورد این تنهای بدفرجام نتوان یافت. شیشه بود تنها از این نظر. که دائما از اشک شسته بود. هر تبرو تیشه دسته بود. کل عمر پشت دری که باز نمیشد.

خواهش می کنم این صحنه از فیلم را. چندین بار خراب کن! بگذار از این پنجره. طوطی های بیشتری آزاد شوند. خودشان را به شیشه می کوبند. دنیا را با آرامش بیشتری نگاه می کنم. چون بچه کانگرویی که در کیسه مادرش.