به اندازهی تمام حجم مرگی که تو را در آغوش گرفته است. و برای با تو مردن. من فقط به آرزوی خواندن آنچه تو می خواهی. اینجا میان مرز اسیر ها و رسته ها. برای تو پ ست می دهم. ح رم حرمت خانه خرابم کرده. اینجا صندلی ها هم انگولکت میکنند. اینجا میان دو راهی ماندن و سخت ماندن.

رویایی که هیچ وقت به ان نمیرسم. رویایی که هیچ وقت به ان نمیرسم. مهم نیست نوشته های درهم و برهم مرا بخوانی یا نه. من برای دل خسته ام می نویسم. دلنوشته های ساده ی من. یعنی هیچ وقت کسی نباشه اشکات رو پاک کنه. یعنی تو جاده بدون مقصد. یعنی جشن تولد با قرص خواب. یعنی سر سفره عید تنهای تنها. یعنی روز عید بدون تبریک. یعنی حسرت قدم زدن دو نفره.

باور کن ادمها وقتی میمیرند که ارزوهایشان مرده باشد. بعد مدتها عجب روز خوبی. معده ای که درد نمیکند. الان دو هفته اس که خبری از معده درد نیست. زندگی بدون معده درد واقعا عالیه! خیلی چیزای ساده ای که هیچ بنی بشری بهش فکر نمیکنه برای من ارزو شده! یکیش این بود که یک روز رو بدون معده درد بگذرونم. راستش فکر میکنم هیچ دلخوشی ندارم و این درد معده و حساسیت و سرفه و .